48 - 2018 Wszystko razem Ann Brashares

YA! 2017
320 str
Tłumaczył: Janusz Maćczak

Mają wspólny dom i wspólne siostry, dzielą ze sobą książki, a nawet łóżko. Jednak nigdy się nie widzieli. Jego mama i jej tata kiedyś poróżnili się do tego stopnia, że się do siebie nie odzywają, nie kontaktują, dzielą jedynie dom, z którym żadne nie mogło się rozstać. Wymieniają się w nim co tydzień, pilnując, by się nie spotkać. A dwoje młodych ludzi tęskni do siebie coraz bardziej… Czy uda się ich połączyć?

Początkowo trudno mi się było połapać w tej patchworkowej rodzinie. Nie pomagał nawet spis osób i łączące ich więzi z początku książki. Nasze dzieci, jego i jej dziecko, nowi partnerzy i ich przeszłość mieszała mi się i utrudniała odbiór. W końcu postanowiłam się tym nie przejmować i wtedy dopiero zatraciłam się w powieści. Skupiłam się na odczuciach Sashy i Raya, na ich samotności, rozdarciu i nadziejach. To tworzyło przede mną nowy aspekt tej książki. Tym bardziej, że tej dwójki nie da się nie lubić i nie da się im nie kibicować. Bo oczywiście domyślacie się, że od początku pachnie romansem, ale jak może być inaczej, jak on śpi w łóżku, w którym nadal jest jej zapach? Postacie są właśnie tak pokazane, przez pryzmat emocji. To dzięki nim widzą świat taki, a nie inny, podejmują decyzje lub tkwią w tym, co im zgotowali rodzice.

Dla mnie jest to powieść o rodzinie, która kiedyś była razem, a teraz tworzy nowe rodziny i o tym, jak należy, a jak nie wolno rozwiązać pewnych spraw. Ludzie, którzy mają wspólne dzieci nie mogą się na siebie obrazić, jak dzieci w piaskownicy, bo kiedyś się to obróci przeciw nim. To opowieść o wielkiej sile tęsknoty za normalnością i za rodziną w całości, choćby były w niej dodatkowe osoby. To też powieść o tym, że niezałatwione sprawy z przeszłości rzutują na teraźniejszość tak mocno, że nie da się pójść w przyszłość bez ich rozwiązania. Bo zawsze dopadną,  w najmniej oczekiwanym momencie. Bez określenia, kim się jest, jakie są korzenie naszego istnienia, nie można tworzyć siebie.

Wszystko razem jest literaturą młodzieżową, ale tylko dlatego, że są w niej nastolatkowie. Niekiedy doroślejsi, niż rodzice, mądrzejsi, bardziej otwarci. I za to lubię tę książkę. Za odwrócenie ról i pokazanie, że silna chęć młodych może pokonać głupi upór starszych.

Polecam, choć na początku polecam uzbroić się w cierpliwość. W nagrodę dostaniecie nietuzinkową powieść o dorastaniu, nie tylko takim dosłownym, ale też o dorastaniu do rozliczenia się z przeszłością, dorastaniu do decyzji i do bycia sobą. I zwrot akcji, który doprowadził do… Ale to sami się musicie przekonać.

Za możliwość przeczytania książki dziękuję: