20 - 2021 Córka Czarownicy Anna Klejzerowicz

 Replika 2021

320 str

Cykl Czarownica tom II

Małgosia jest już dorosła i przyjeżdża, jak co roku na wakacje do Ady i tatki Michała. Zawsze były to pełne ciepła i radości dni, tym razem jednak na szczęście rodzinne pada cień. Czy Małgosia odejdzie od swoich zastępczych rodziców i już nigdy nie wróci na wieś, gdzie spotkało ją sporo dobra, ale też i zła?

„Czarownica” jest pełna ciepła, miłości, emocji wszelakich i taka sielska, że aż chce się ją czytać i czytać, bez końca. I choć nie brakuje w niej mrocznych stron, jest jakby peanem na cześć uczuć i miłości. I czegoś takiego spodziewałam się po drugiej części. Może w inny sposób, wszak wiedziałam, że Małgosia dorosła, ale spodziewałam się dorosłych relacji Ady z dziewczyną, jakichś wątków z rodzonym ojcem i jego żoną. Autorka natomiast poszła o krok dalej i wróciła w przeszłość. A raczej ta przeszłość dopadła Małgosię, tworząc zamęt w jej głowie i zupełny chaos w życiu. Tu już nic nie jest poukładane, nie dąży ku szczęśliwemu końcowi, a wręcz sypie się i rozlatuje w proch. Wszystko zdaje się być obce i straszne.

To bardzo dobrze napisana powieść o sile przeszłości i jej wpływie na życie człowieka. Studium psychologiczne traumy, która nie odkryta daje o sobie znać nawet w najbardziej szczęśliwym życiu i zatruwa je do tego stopnia, że dalsze funkcjonowanie nie jest możliwe. Tu wygrywa upór i siła młodej kobiety, ale również jej rodziny i bliskich osób. Bo Małgosia miała wsparcie. I to w tym wszystkim jest najważniejsze, przynajmniej dla mnie. Anna Klejzerowicz wyraźnie daje do zrozumienia, że w trudnych chwilach jedynie mądre wsparcie może doprowadzić do pozytywnego zakończenia nawet bardzo trudnych historii. Warto się zatrzymać nad tą myślą i nie stać obojętnie obok, gdy ktoś potrzebuje pomocy.

W „Córce Czarownicy” nie brakuje zwierząt. Nadal pełnią jedne z głównych ról, absolutnie wielbione. Za to lubię ten cykl. Zwierzaki nie są dodatkiem, bo tak ładnie się komponują, one mają swoje role i są dobrze opisanymi bohaterami. Lubię go też za obraz wsi, spokojnej, delikatnej, ale i skażonej złem, bo nie miejsce stanowi o spokoju, a ludzie, którzy tam mieszkają i plotą swoje losy.

„Córka czarownicy” nie jest magiczna, jak jej poprzedniczka, choć znajdziemy tu też sielskie obrazki. Jest mroczna, chwilami straszna, z okropną niesprawiedliwością w tle. Ale życie nie wiedzie zawsze po prostych ścieżkach, nie można pisać tylko o dobrych, jasnych stronach. Prawdziwe, dobre, budzące emocje książki mają w sobie słodycz i ciut goryczy. Dzięki temu dobrze się je czyta i zostają w pamięci, długo jeszcze zachęcając do przemyśleń. Taka właśnie jest ta książka.

Za książkę dziękuję wydawcy oraz

19 - 2021 Czarownica Anna Klejzerowicz

 Replika 2021

264 str

Cykl Czarownica tom I

Michał miał bardzo modną żonę, ale on w tę modę się nijak nie umiał wpisać, więc szybko stał się byłym mężem. Ada wcale nie jest modna, mieszkańcy maleńkiej wsi wręcz jej unikają. A jednak coś go do niej ciągnie.

Zaczyna się, jak romans ludzi dojrzałych, wiedzących, że miłość boli, ale jednak mających w sobie na tyle siły, by wejść w życie drugiego człowieka. Oswajają się, a raczej on oswaja ją, docierają, choć czasami bywa ciężko. I trwają, są razem, wspierają się. Autorka to ich uczucie opisuje w taki sposób, że ma się wrażenie bycia obok i patrzenia na nich. Cała powieść jest utkana z emocji, jest jak ciepły kocyk otulający w zimowe wieczory, przynoszący poczucie bezpieczeństwa i spokoju. Nie, nie jest sielankowo, jest normalne, zwyczajne życie, odmalowane słowem i uczuciami. I choć w życie bohaterów wbija się cierń w postaci Małgosi, które kłuje, burzy spokój i powoduje niemałą rewolucję wszystko nadal jest rzeczywiste i realne. Tak mogło się stać, a na pewno gdzieś się stało. Wszystko dotyka do żywego, potrąca nostalgiczne i te bardziej wojownicze buty w duszy. I skłania do rozmyślań.

Absolutnie nie da się przejść obok tej książki obojętnie. Jak już człowiek się wczyta, to przepadł, cały, w całym bagażem emocji i przemyśleń. Tych o krzywdzie ludzkiej i zwierzęcej, bo tu zwierzęta to domownicy, członkowie rodziny. I tu też wszystko jest proste i jasne, joty chodzą ludźmi na wycieczki, dzieje się im krzywda i to normalne, że się po nich płacze i się o nie martwi. Bardzo ujął mnie ten wątek zwierzęcy, nienachalny, normalny, a zapadający w pamięć.

Przepadłam zauroczona delikatnością, przepojona miłością i dobrem Ady, Michała i ich małego świata, emocjonalnością tej książki. I cóż, czekam na więcej, by znów zanurzyć się w tej pięknej miejscowości i jej cudownym nastroju.