Wydawnictwo RM 2019
Tłumaczenie: Magdalena Łachacz
Ilustrator: Thomas Frick
340 str
Robi się strasznie. Ten, kto przeszedł przez pierwszy tom wie już,
że to nie zabawa, a grupce próbującej sprostać zadaniu wcale nie jest łatwo. A
kto nie przeczytał, niech szybko nadrabia zaległości, bo drugi tom bez
pierwszego nie ma sensu i wiele wątków będzie niezrozumiałych.
Książka kierowana jest do dzieci młodszych, przy czym nie mam
pojęcia, co to dokładnie znaczy dla wydawcy. Dla mnie drugi tom jest dużo
posępniejszy, mroczniejszy i ogólnie straszniejszy, niż pierwszy i choć
dzieciaki obyte z grą mogą nie zwrócić na to uwagi to ja mam wątpliwości co do
grupy docelowej. Poza tymi wątpliwościami jestem zachwycona edukacyjnym
przesłaniem tego tomu. Grupa przyjaciół, bo tak chyba można nazwać Frigiela,
Abla i Alice, rozdzieliła się, każdy ma swoje powody, każdym kierują inne
pobudki. Jednak gdzieś tam z tyłu głowy, albo głęboko w sercu każdy z bohaterów
ma zakorzenioną lojalność i to ona wysuwa się na pierwszy plan. To także
opowieść o byciu sobą, podążaniu za talentem i marzeniami i o próbie
przeciwstawieniu się temu, co w głowie bohaterów stworzył ktoś inny. A wszystko
to opakowane w zapierające dech w piersiach przygody, które są na tyle
straszne, że dziecko zamyka oczy, ale jednocześnie prosi, by czytać dalej.
Prawdziwa magia na kartach powieści.
Książka jest dość pokaźnych rozmiarów i nie zmniejszają tego w
żaden sposób wtrącane co jakiś czas ilustracje. Jest ich mało i choć są pięknym
urozmaiceniem, również te zaczynające rozdział, to jednak objętość książki może
zniechęcić małego czytelnika. Dobrze, że treść nadrabia z nawiązką.
Natomiast ogromny plus za mapę, kolorową, rozkładaną, oczywiście
minecraftową, co najbardziej trafiło do serca mojego syna, dla którego
wszystko, co kwadratowe czy bloczkowe jest piękne.
Na szczególną uwagę zasługują również wyjaśniania trudniejszych
lub budzących kontrowersje słów lub zjawisk. Pochodzą z Encyklopedii Wiedzy
Ogólnej Morgona Erudyty i nie tylko nie przeszkadzają wtrącane w trakcie
czytania, ale ubogacają treść i sprawiają, że czytelnik parska ze śmiechu. Dla
mnie to jedne z najbardziej zabawnych fragmentów książki i żałuję, że jest ich tak
mało. Głosy zza sceny zawsze najbardziej mnie bawiły, a tu są i są fenomenalne.
Jeśli ktoś nie zna uniwersum Minecrafta – nie szkodzi, do czytania
nie jest to kompletnie potrzebne, wszystko jest wyjaśnione. Jeśli ktoś nie lubi
Minecrafta – też nie szkodzi, bo przygoda jest świetna sama w sobie i może być
potraktowana, jak zwykła książka fantasy. Może z trochę niezwykłą okładką. Ja
polecam, niecierpliwie przekładając kartki trzeciego tomu.
Za możliwość przeczytania dziękuję Wydawnictwu oraz
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz